Güme gittim gelicem.

Biyoloji, hukuk, mühendislik ve ekonomiyle kıyısından köşesinden alakadar 4 genç erkek olarak belki de en büyük ortak noktamız Teoman’a şarkı yazdıramayacak olmamız. Neyse ki egomuzu bundan etkilenmeyecek kadar serin yerlerde, Teoman gibilerin ulaşamayacağı kadar yüksek raflarda muhafaza ediyoruz. Dahası birkaç alengirli söz, biraz tatlı dil ve pek tabii birazcık da torpille Woody Allen’a filmimizi çektirebileceğimize inancımız da tam. Bizde süper kahramanlarda olması gereken her şey var. Hitabetimize diyecek yok. Konuşmalarımızın bir kısmında konu dönüp dolaşıp “formaldehit”e geliyor. Dark Knight izlerken uyuyakalıyoruz. Facebook’ta video paylaştığımızı görenin başına ödül koyduk. Avatar’ın kişisel bir mesele haline dönüşmesi sürecinde hakkımız ödenmez. Hakkı demişken de her Hakkı Devrim konusu açıldığında benzer demeçlerle kendisini yere göğe sığdıramıyoruz. Yabancılardan alıp geri veremediğimiz tek şey dizileri ve indie grupları. Kimi gruplarlaysa tek şarkılık münasebetlerimiz vaki. Söz konusu yabancılar olunca refleks olarak Türklüğümüzle övünüyoruz, sınav dönemlerinden ibaret olsa da çalışıyoruz da çok şükür, güvendi egoydu en başta değinmiştik zaten. Sözün özü 5e bölünüp 1parçası yenmiş elmadan geriye kalan dilimlerden bir farkımız yok. Yani aslen birbirimizden farkımız var ama yok; yani şöyle: hepimiz belirli aralıklarla hakkımızın yendiğini ya direkt olarak yüzünüze ya da kurgu içerisinde laf arasına yedirerek de olsa deyiveriyoruz. Aslında yanlış anlaşıldığımızdan, eskisi gibi olmadığınızdan dem vuruyoruz. Oysa albümleri bekledikleri ilgiyi görmeyince boku dinleyiciye atan U2’dan almamız gereken önemli bir ders var ve biz bunu ıskalıyoruz: Özeleştiri diye bir şey yoktur, varsa da ceketini almış gitmek üzeredir, gidecekse bırak gitsindir, dönmezse o zaten hiç senin olmamıştır. Sırf bu yaşanmışlıkla bile eminim ben ve benim gibi bir sürü blogger (evli ve bir çocuk sahibi olanlar dışındakiler), kişisel gelişime olan azıcık inancımızı da yitirdik. İnsanın dönüp kendine bir bakması diye bir şeyin ihtimali bile dökülecek çokça kana işarettir. Ama dedik ya, bir yaşanmışlıkla gidecekse o inancımız zaten hiç bizim olmamıştır. Hakeza sırf bir U2 mevzuuyla gaza gelip özeleştirinin ipini kaçıracak adam da değiliz. İçime serpilen suyun da etkisiyle rahatlıkla söyleyebilirim ki “ben bunları hak etmedim.”