Dün gece izlediğim Jeux d’enfants filmi için “Ayy çok romantik çiftler yaa!”, “Off niye gitti salak?” gibi aman aman açıklamalar yapamayacağım malesef. Sonuçta 3 sap (deniz, soner, cüneyt) oturduk, romantik komedi izledik. Sinema salonlarında, öğrenci evlerinde, bu filmin önkoşulu olan çift olma durumunu sağlamıyorduk, haliyle de çok daha farklı bir süreç yaşadık. Bu yüzden kendimde çok fazla söz söyleme hakkı göremiyorum, ama şunu da söylemeden edemeyeceğim: Film bittiğinde içimde kocaman karanlık birşey oluşmuştu. Bazı şeyler yapıyor bunu bana. Orijinal bir çift olabilir, ama ben 2 kişiden ibaret ilişkilere karşıyım (threesome gibi iğrençleşmeyin), yoksa hayat mı demeliyim. Bana bencilce geliyor, bilemiycem. Bu yüzden bugün izlediğimiz Ice Age 3 iyi mi iyi geldi. Öte yandan 3D sinemaların kötü yanı birbirini dürtüp ekrandakini yakalayacakmışçasına öne atılan insanlar. İlk başlarda herkeste oluyor bu evet; ama ben bir zamanlar yaptım, sonra da pişman oldum, yapılmaması gerektiğini farkettim. Neden her insan teker teker bu hissi tecrübe etmek zorunda ki? Sonuçta bilim denen şey üst üste koya koya gidiyor değil mi? Bunu da öyle bakalım bence. Lütfen. Yarından itibaren salonlar kalifiye 3D seyircileriyle dolsun. Lütfen. SÇS
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder