dertler derya olmuş da meğersem, haberim yokmuş.

ortalama bir bünyenin kaldıramayacağı dertler yüklenmiş olabilebilme ihtimali sanırım tecrübe etmeden kabul etmeyeceğim bir gerçeksi. şu aralar da benzer bi durumun arifesindeyim sanırım. her müstakbel zat-ı mühim gibi ben de zorlu bir sürecin içerisinden geçmekle meşgulüm anlaşılan :P bazısının ankara’ya bugün itibariyle gelebilebilme ihtimalinin doğmuş olmasının hakikaten sebep olduğu “barselonada sevinç gözyaşları” dışındaki haleti ruhiyem bunalım diye tabir edilen (çoğunun) hali mütemadi(sin)den ötesi değildi bu sabaha kadar. ama aynı sevince baltayı da, her gece bilmemkaçlara kadar msnde fink atan, atabilen benin, hayıflanmaları vuruyor an itibariyle. diğer yandansa econ102deki rezil performansım akıllara “şöhreti kaldıramadı mı?” sorularını düşürüp düşürüp kaçıyor yaramaz bir çocuk misali. derdime çare birileri, bir şeyler bulamamaktan ziyade, derdimi (çok) anlatıyor olmanın korkusu beni bir insan yerine bloga iten yegane sebep. yoksa istediği zaman ne kadar boşboğaz, ne kadar "ulan bir şeyi de kendine sakla be" cinsinden biri olduğumu bilen bilir. özelim yok evet, buraya yazarak muhtemelen son özelim olma potansiyelli derdimin de içine ediyorum dahası. ama Aman Allahım! kulağımdaki “dingdong kingdom” hüviyetli borko menşeli şarkı da neyin nesi böyle! Şimdi ordular, yürüyün, ilk hedefiniz sosyoloji finali zira!!


kullandığım hiçbir kelimenin doğru ya da yanlışlığıyla ilgili herhangi bir iddaam yok, evet iddaam yok, pek sevgili edebiyatseverler! mevcut imtihan-ı diffikıltıma verin. şimdi izninizle, uğramam gereken bir kaç yer daha var da.