istanbul-1

Kamilkoçun Rahat hattını, aslında herhangi bir rahat hattı, dün gece itibariyle ilk kez denediğimde sanmayınki juninhooo mevcut ekonomik krizden karlı çıkanlardan biriydi. mec’in sınırları aşan gücünü arkama almanın haklı gururundan başkası değildi bu. yolculuk beklenenden kısa sürmüş, istanbul’a hava henüz aydınlanmadan varmıştım. bunu fırsat bilen pekmühim arkadaşım euphy’le gevreklerimizi ve üçgen peynirlerimizi yüklenip boun’e, eğer iddiası doğruysa, 25metre olan evinden ayrılmış; üniversitenin içerisinden bebek’e doğru yardırmıştık. kahvaltıyı sahil boyu yapmamızın yegane sebebi sahil değil, hepinizin de takdir edeceği üzre, ilerde ikimizin de nail olacağı ve bebek’te örneklerine sıkça rastladığımız yüksek yaşam standardlarına, o günler gelmeden alışmaya çalışmak ve mümkünse sonradan görme olarak nitelendirilebilme ihtimalimizin erkenden önüne geçmekti. ardındansa birkaç saat uyku ve gecikmeli olsa da süper diye nitelendirilebilecek bir unilever sunumumuz vardı. ha aklıma gelmişken söyleyeyim; biz istanbula okuldaki bir organizasyonumuza sponsor olacak şirket bulmak ve varsa muhtemel şirketler bunlara sunum yapmak için geldik. altmetin itibariyle biraz daha gezmek, tozmak, euphy ile takılmak gibi benmerkezli bir senaryo olsa da, olay bir şirket gezisinden çok daha fazlası değil dışarıdan bakıldığında. sunuma müteakip istiklal’i adeta dört cepheden kuşatarak gezişimizse objektiflere takılan bir sürü ayrıntıdan sadece biriydi. sonra euphy’nin bir ton yalan dolanla aldığı bursları bir sınava girememesi hasebiyle kaybetmek üzere olan ev arkadaşının akademisyenlere sıktığı “dedem öldü” yalanı, kanıt istemeleri üzerine hemşire halasından istediği sahte ölü raporu, benim bu satırları Boğaziçi üniversitesinin study area denilebilecek bizim okulun (Bilkent) aksine umuma açık mekanlarından birinde bağlanmış olduğum wireless aracılığıyla yazıyor olmam, günümü sıradan bir gün olmaktan kurtaran enstantanelerden sadece birkaçı.