Ana’nın en sevdiği İngilizce kelime “marshmallow” imiş. Bense tadıyla doğru orantı kurduğumdan mıdır nedir bir türlü ısınamadım. Tomás’a en sevdiğini soramıyorum, çünkü yaptığımız işe yersiz konsantre olmuş durumda. Af buyurun ama kendisi biraz mükemmeliyetçi. Yaptığımız iş diyordum, anlatmasam olmaz. Tam da şu anda, iki Portek bir de ben, dünyanın en saçma sunumunu hazırlamakla uğraşıyoruz. Onlar işletme okudukları için yaptığımız onlarca çok normal. Bense sene başında bir anlık gazla atladığım işletme derslerine küfür külliyatından seçmeler takdim ediyorum. Arkadaşlığın doğasında var, senle aynı şeyi sevsin, senle aynı şeyden aynı anda bıksın istiyorsun. Ama bunlar sıkılmıyorlar, sıkılmak nedir bilmiyorlar. Arada sırada bir adım geri gidip bakmadıkları için üç yıllık eğitim öğretim hayatlarında ortalama bir başarıları var, benimki gibi ibretlik bir öyküleri yok. Bu kararlılıkları bana dokunuyor. Hem adım gibi eminim; Ana’ya biraz vakit vermiş olsam, şipşak cevap vermesi için ısrar etmesem o da “marsmallow”dan vazgeçerdi. Zaten sorar sormaz “I don’t knooow.” dedi, bunu diyen insanın beş saniye sonraki cevabına ne kadar güvenebilirsin ki? Bana sorsalar duraksamadan "hesitate” derdim. Yani duraksamak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder