Ungamorous Indie Rock & Roll

Miserably Unmotivated, a photo by SIBERIANDIVIDE on Flickr.

They were both gloomy singer-songwriters at the time, hitting the indie bar scene every now and then but unable to make the next big move, deemed as more of a recycled shit than a brand new one – you know the kind. One night, standing desperately at the porch of a house, whereabouts of which was a mystery to either of them, “Looking for a new place to begin, feeling like it’s hard to understand.” Alex uttered. Gazing emptily as is always the case with him, Jeff continued: “Can't believe how strange it is to be anything at all."

Not to anyone’s dismay, both lines turned into beautiful songs later on during their careers and have, in fact, made it to thousands of Facebook status updates. Yet, the former still keeps looking and, the other, gazing.

Me, Elif Batuman and King Kong

Buralara epeydir uğramamanın hicabıyla Bilkent yıllarımda okul gazetesine yazdığım (bence en güzel) yazımı yayınlayayım. İngilizce olduğu için reytingi tek tük olacak ama sizin canınız sağolsun. Yazının sonunda edebiyat doktorası vaat etmişim, şimdi çook başka bir yerdeyim ama olsun, benim de canım sağolsun. Yalnız hakikaten, ne güzeldi İngilizce yazdığımız günler...

Me, Elif Batuman and King Kong

My life doesn't resemble that of Raskolnikov or Jean Valjean at all - and hopefully won't ever. But sometimes it feels surprisingly novel-like, if you know what I mean.

On the third day of the bayram holiday, I woke up at the same time as a Chinese worker would to produce more iPads. I was planning to catch a train from İzmir to Ödemiş, a district that claims to be a part of İzmir with no actual relevance whatsoever. Being the universally acknowledged procrastinator that I am, however, I once again managed to miss a means of transportation, this time by a difference of twenty minutes. So Heraclitus was wrong (ditto my ex-girlfriend): some things will never change. Instead, I had to buy a ticket for a later train.

The train leaves from a terminal in Basmane, a district located in the heart of the city, if not in those of its citizens. It's a neighborhood where you shouldn't go out on the street alone, just to make sure you're accompanied by someone you know rather than some random stalker who will later on follow you anyway. Despite knowing this and that I am a walking magnet in the shape of a human being that attracts nothing but trouble, I still couldn't resist the hunger inside my belly. Therefore I took myself out of the terminal, to the chaos of three-star hotels and unpromising kebab restaurants. Amid the hubbub of the daytime Basmane crowds, I found a small place where I could eat my brunch and read the book I've been possessed by lately: Elif Batuman's "The Possessed."

Elif Batuman is, quoting her verbatim, "a six-foot-tall first-generation Turkish woman" who grew up in New Jersey. She graduated from Harvard and got her PhD from Stanford. At the moment, she's a writer-in-residence at Koç University. She published her first book, "The Possessed: Adventures with Russian Books and the People Who Read Them," in February 2010, at the age of 33 (so I still have 11 years to come up with a book of the same caliber and a title of similar wittiness). It's a memoir of her literary encounters as a graduate student, a bizarre yet funny selection of topics including Isaac Babel, Leo Tolstoy and King Kong.

I picked the furthest possible table from the door and ordered menemen, a mixture of tomatoes and eggs cooked in a metal pan. (My version of this dish brought me the Nobel Peace Prize for its role in bringing together exchange students of varied nationalities during my stay in Portugal.) A Turkish radio station was playing in the background while I was trying to concentrate on the book and the menemen simultaneously.

I was reading the part about Batuman's summer spent in Samarkand learning the Uzbek language. While Batuman was speaking of her trip to Samarkand, the pop singer on the radio, Hande Yener, was saying that the only place she'd go was an airport and that she needed a new place to live. Did she have an Uzbek counterpart? Or, in other words, was it possible to translate Hande Yener herself into Uzbek, not just her songs?

The next song was by Deniz Seki, who has recently gotten out of jail and is therefore busy with self-development. She sang, as if to give the listener an encouraging touch on the shoulder, "there isn't any road on earth that you can't overcome," unwittingly referring to Muzaffar, the philosophy graduate with whom Batuman studied Uzbek and who was constantly complaining about his problems.

Struck by these coincidences and also by the way the waiter was staring at me because of my overstay, I left the restaurant. The language I heard outside, a combination of slang with corresponding gestures and mimicry, made me feel like Elif Batuman in Uzbekistan. Was that feeling the reason why someone would travel? Our motivations were different, obviously -- or were they? She went to Uzbekistan because she was studying Russian literature. Me? I was taking the train because I wanted to see some friends. Obviously, there was quite a contrast between her journey and mine, but when you come to think of it, you realize that the same feeling of being a stranger may come over you anywhere -- be it Samarkand or Basmane.

This reminded me of the part in the book where the author mentions her comparison of "Anna Karenina" to "Alice's Adventures in Wonderland" at an international Tolstoy conference and relates how this caused unease among the participants. Some of the latter had gone mad, although she "wasn't suggesting a one-to-one correspondence between every character." And I realized that the same was also true for me. You'd want your life to resemble your favorite books, as Batuman suggests, but it's never possible to live exactly the same life as your favorite character in a book, is it? If I ever acted like Holden Caulfield, for example, the outcome would probably be a punch in my face, if not a kick in some sensitive part of my body.

The back streets of Basmane were brimming with spices sold on counters, with fresh juices offered at the price of a lira. But the buildings were old and, believe me when I say this, grumpy. The atmosphere gave me an uneasiness nothing else but swimming does. I figured that if the regime in Turkey were ever to change to communism, Basmane would be the first place to adapt to it. If only I had a camera with me, I lamented inwardly, envying Japanese tourists for the first and probably the last time in my life, because they take pictures of anything. To my dismay, when I got back to the terminal I saw some tourists, of whom a large portion were Japanese, taking pictures as they always do, fascinated by what they were seeing: Basmane, that is.

I put on my earphones and started shuffling through my iPod's library as the train began moving. After a few tedious tracks, "Swans," my favorite Camera Obscura song, began playing. "Oh, you want to be a writer. Fantastic idea!" Tracyanne Campbell sang, while I  -- with a smirk on my face -- nodded my head in agreement, imagining Elif Batuman telling me the same thing. "Maybe you should travel with me," the song continued, and like Holden Caulfield wanting to befriend a writer he likes, I imagined traveling with Elif.

At the time, I wasn't planning on writing about all this. That is, however, until last week, when I was surprised by what Marmara Restaurant had as a dinner selection: Uzbek Kebab. If that's not a sign for me to follow in Batuman's footsteps, I ask you, what is?

If you haven't been possessed by a book lately, go straight to the library and borrow Elif Batuman's "The Possessed: Adventures with Russian Books and the People Who Read Them." That's the kind of prose that I want to come up with if I can ever get myself to graduate school and manage to write a book about it. Now, how do we apply for a PhD in literature?

Sarılma Hakkı

Kişisel tarihimdeki gelişmeleri biraz fazla mühimseyip memleket ajandasını bir kenara itsem hisliköfteliğime halel getirmiş olurum. Yok siz şöyle bir kenarda durun hislerim, desem ve münasip bir zamanda geri dönülmek üzerine ajandama not etsem bu sefer de yaptığım düpedüz sansüre girer; bize yakışmaz.

Böyle ikilemlerde tavsiye olunan nedir bilmem ama lafı buraya kadar getirip hiçbir şey demeden gitmek hoş olmaz. Hem zaten Ahmet Kaya'nın Kum Gibi'de resmini çok güzel çizdiği gibi hayatta hem savaşıp hem de sevişmek pekala mümkün. Yeter ki taraflar o kararlılığı gösterebilsin...

Şöyle ki: gönül meskeninde bir takım hareketlenmeler var - hadi dürüst olalım, çoktan gol olmuş bile olabilir. Yani olay mahallinde sanılanın aksine yaşam belirtileri görmek mümkün, lakin ortalığı velveleye vermemekte de fayda var. Zira bizatihi muhatabınız böylesine kararsızken siz burada sayfa sayfa yazsanız ne olur, yazmasanız ne olur? 

Bugün başka bir sebepten konu kararsızlığa gelince annem, tamam ben çok kararsızım ama sen de çok çabuk karar veriyorsun be oğlum, dedi. Haksız sayılmaz, tehlikenin de farkındayım, ama kararlıyım: dilediğince sarma ve sarılma hakkı diye bir şey var.  Ve hakkımı alacağım. Seve seve…

Geniş aile.

Big Family, a photo by Kyle Weller on Flickr.

A part time photographer and a full time romantic, she had always imagined a picture with all of her loved ones together. So no wonder why she was the only one smiling at her funeral.

Çoraplar kalsın.

İkili ilişkilerde hasılası hüsran da olsa sözlük anlamıyla eski defterleri açmanın kendine has güzellikleri var. Dönem başlayalı üç hafta olmuş - hafife almayın, bir yüksek lisans öğrencisi için malum şemsiye eşiğidir - üç hafta geçmesine rağmen benim ne tuttuğum not ne de tahtada gördüğüm aslında anladığım. Neyse ki ben buraya şikayet veyahut itiraf etmeye gelmedim. Evvelsi gün bir vesileyle eski bir defteri açmam gerekince geçen dönem atölyede yazdığım bir başka öyküye denk geldim. Olay şu: hoca "külotlu çorap" deyip olay mahallini terk etmiş, bize bir külotlu çorabın başına gelebilecekleri yazmak kalmış. Buraya koyayım, bütün eski defterlerin hüsranla son bulmadığına delalet etsin.

Külotlu Çorabın Öyküsü

-          Do you have a boyfriend?

-          Not really, no.

-          Hmm, you got room for one in your life?

-          Not really, no.

Sonra ne oldu, hatırlamıyorum. Belki rahatsız edici bir sessizlik veya o sırada kahveler soğudu. Belki bugüne kadar yaptığı bütün çıkarımların, vardığı bütün sonuçların kendi salaklığı olduğuna karar verdi. Diğeri en iyi “gunaydin” demeyi bildiği bir dilde defalarca özür diledi, kendine kızdı, aradaki kültür farkını, karşı tarafın leb demeden leblebiye teşne fıtratını nasıl da unuttuğunu düşündü. Sonra ne oldu, hakikaten hatırlamıyorum.

Şipşak lafa girmek olmaz, bari ben kimim, nereden gelirim onu söyleyeyim. Öncelikle şunu belirtmeliyim ki öyle ahım şahım bir Türkçem yok. Duyduğumu pekala anlasam da ne söylediğim tam da söylemek istediğim ne de söylediklerim söyleyemediklerim. O yüzden boşlukları siz doldurun.

Yanlış hatırlamıyorsam 2008 yılının kışıydı. Vietnam’da bir fabrikadan çıkıp Paris’te bir dükkana götürülmüştüm. Belki altı ay bekledim aynı rafta. Sonra sezon fiyatımın yanına yaklaşamayacak bu kadın aldı beni. İndirimi görünce gözlerinin içinin parlayışını görmeliydiniz, sürtük!

Çok eskitti beni, içime kaç kez o şişman, çarpık bacakları girdi çıktı. Kaç kez o biçimsiz kalçalarını sardım, dikişlerim acıdı. Her seferinde sökülesim, mümkünse göstermekten pek hazzettiği kalça nahiyesinden kaçasım geldi. Ama bir köşeye atılma, alttan ikinci çekmecelere hapsolma ihtimalimi gururuma yediremedim.

Külotlu çorap olmanın da kendine göre zorlukları var, öyle demeyin. Ne tam bir külot ne de çorapsınız bir kere. Oysa ne kadar istedim, bilekte başlayıp kalçada biten bir aksesuar olmayı, şişman kaba etinden ve ekseriya kokan ayaklarından uzak durmayı...

Ama olmadı. Ne gidebildim ne de kalabildim. Bu bacaklarla ne şehirler gezdim, ne bavullarda yaşadım, ne kirli çamaşırlara katlandım. Komik gelebilir, ama hiçbir pantolonla seyahat etmeyeniniz halimden anlamaz. Böylesine dırdırcı bir eşya daha bulamazsınız. Belki aynalar... Evet, aynalar da konuşur. Her şey konuşur, sadece siz duymazsınız. Yaz akşamlarında televizyon sehpasından veya vitrinden gelen sesleri sonradan icat ettiğiniz bilimlerle açıklıyorsunuz ya hani, aslında onların hepsi bizim konuşmalarımız. Televizyon sehpası sırtı ağrıdığından şikayet ediyordur muhtemelen, çalışma masası altına durmadan sümüğünü yapıştıran evin küçük oğlundan. Yere düşüp duran kaleminizin, mesela, hakikaten intihar etmeye çalıştığını düşündünüz mü hiç?

Ne külot ne de çorap olabildiğimden kimsem yok benim. Çoraplar için çok varoş, külotlar içinse çok züppeyim. Varlığımı anlamlandıramıyorum, gitsem yokluğum hissedilir mi onu da bilmiyorum.

Ben size bunları anlatırken bu şişko bacaklar beni bir eve götürdü. Az evvel bir yatağa uzandık. Bu hissi, olacakları biliyorum. Üzerimde eller gidip geliyor, birazdan tanımadığım dudaklar üzerimde gezecek. Artık dayanamıyorum, gitmek istiyorum. Sonum alttan ikinci çekmece veya mutfaktaki çöp kutusu olacak olsa da hoşçakalın. 

Story of Why (Or Writer's Stop)

Writer's Stop, a photo by DM Rosner on Flickr.

"George would break up with every girl he dated on the grounds that she wasn't weird enough for him, unaware that he himself lacked the slightest bit of non-linearity..." Thus began my very first story, although a very short one, about a guy named George.

It was all good until, after just a few sentences like that tedious introduction, George, sick of the gibberish his narrator (read: me) bore, interrupted and said: "One doesn't simply want what he has, you prejudiced prick!"

You asked me why I became a fireman but not a writer. That's why.

Yazmamak

Yüksek lisansın aksine yazma atölyesi gitgide ilginçleşiyor. Bu hafta saygıdeğer hocam bizden kendimizi dışarıdan izlediğimiz bir öykü yazmamızı istedi. Karşılaşmaz olaydım, çok çekilmez bir adammışım.

Yazmamak

Sandviçinden ona yakışmayacak büyüklükte bir lokma aldığında hayatta babamı öldürmeye en çok yaklaştığım anlar olan akşam yemeklerini hatırladım. Bugüne kadar kimi çok sevsem, kime hayran kalsam türlü sebepten hayal kırıklığı yaşamış – ya da yaşamayı başarmış – ama en çok da ağzını şapırdatanlar tarafından sukutuhayale uğratılmıştım. Bu yüzden bir dahaki sefer öncekinin yarısı kadar bir lokma aldığında ben şahsen şaşırmadım. Kolay değil, 23 yıl bu adamla yaşadım. Bir bilse benim kaç kere hayal kırıklığına uğradığımı, defalarca onu öldürmenin eşiğine geldiğimi, ama aslında çok sevdiğimi…

Elleri klavyenin iki santim üzerinde, gözleri az evvel, ortada hiçbir neden yokken üç noktayla bitirdiği cümlesinde, birazdan aklına gelmeyen o ilk cümleye ve aklından bir türlü gitmeyen bir sürü şeye sövecek, kahvesinden korka korka bir yudum alacak, kafasını kaşıyacak, dilini ağzının içinde gezdirip bilmediği bir şeyi arayacak ve sonra esneyecek… Ve ben onu sırf bu tahmin edilebilirliği yüzünden bile öldürebilirim.

Şimdi de sandalyesinin iki tarafından tutup poposunu geriye doğru itti, güya bilgisayarın karşısında biraz da olsa büyüdü. Hatta belki bir an, sadece bir an, üç saniye öncesine kadar yapamayacağını düşündüğü birçok şeyi yapacak kudreti içinde bir yerlerde hissetti. Sonra esnedi, eklem yerlerindeki ve gözlerinin etrafındaki o ekşimsi hissin tadını çıkarıp içinden yaşlandım ben diye geçirdi, gözü bir kalorifer kenarı aradı. Her şey gibi bunu da yarıda bırakıp sebepsizce üç noktayla bitirdiği cümlesine geri döndü.

Onu sevmeyi çok istedim. Denedim de… Kambur sırtı anlatılmamış öykülerinin habercisidir diye defalarca içimden geçirdim. Kemerli burnu, dedim, sakalları biraz daha gür çıksa çekici bile olabilir. İstemsizce hareket ettirdiği sağ el serçe parmağının aslında vaktizamanında çok sevdiği bir aktörden ödünç aldığı – hatta düpedüz çaldığı – bir takıntı olduğunu  bildiğim halde ne ilginç, hayatta böyle insanlar da mı var dedim. O, önündeki beyaz sayfaya ısrarla boş boş bakıp da hayatını değiştireceğine inandığı romanı yazdıracak ilhamın böyle bekleyerek geleceğini düşünürken ben istese yazar ama fazla mükemmeliyetçi demek ki, diye kendimi teselli ettim. O bir daha esnedi, sağ el serçe parmağı tekrar gidip geldi, kafasında bir yerler kaşındı durdu, aklı bir kalorifer kenarında, ağzında ekşi bir kahve tadı ve içinde hep bir ümit; ama işte gelmeyesice ilham gelmedi.

Onu sevebilmeyi isterdim. Gördünüz, denedim de… ama 23 yıldır, tam 23 yıldır, gelmeyeceğinden adım gibi emin olduğum bir şeyi – o buna ilham diyor, bense siktir oradan 23 yıldır neyin ilhamı demeyi tercih ediyorum – evet, gelmeyeceğinden adım gibi emin olduğum bir şeyi – bu arada adım Cüneyt – bekliyor olmanın, dışarıda bir yerlerde bambaşka bir hayat, mesela belki ortalama bir iş ama güzel bir kadın, onun mavi gözleri, belirgin elmacık kemikleri, ince bilekleri; yani ilhamların en büyüğü varken, bir ihtimal de olsa 23 yıldır gelmeyen şu lanet olasıca ilhamdan yeğken, kimse benden, bu içine hapsolduğum, ne günah işleyip de bunu hak ettiğimi bilmediğim, sıska, çirkin, sıkıcı adamı sevmemi beklemesin. İçimde bir yerlerde büyüyen bir karanlık, bir sıkıntı var. Bundan beni ne 23 yıl sonra yazacağı bir roman ne de ekseriya üç noktayla bitirdiği cümleleri kurtarır.

Onu öldürmeyi çok istedim. Denedim de… 

Aralık '12